Καταστατικό της Πολιτιστικής Στέγης και παραπληροφόρηση, Μέρος Α'

Το άρθρο είναι από www.toxotis.se

Α΄ Μέρος

Ψηφίστηκε στις αρχές Δεκεμβρίου του 2019 το καινούργιο καταστατικό του Ιδρύματος Ελληνική Πολιτιστική Στέγη Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος (Ίδρυμα, Στέγη) ύστερα από μακροχρόνια μεθόδευση με θεμιτά και αθέμιτα μέσα του προέδρου του Ιδρύματος, Παπακώστα.

    Κύρια χαρακτηριστικά του καταστατικού είναι:
  • Η δυνατότητα δημιουργίας μιας κλίκας που θα ελέγχει άμεσα το Ίδρυμα –σε αντίθεση με το πνεύμα των δωρητών.
  • Η καταστατική κατοχύρωση οικονομικών απολαβών των μελών του συμβουλίου του Ιδρύματος.
  • Η αδυναμία προσαρμογής, εναρμόνισης του καταστατικού τόσο στις σημερινές όσο και στις μελλοντικές συνθήκες, ώστε το Ίδρυμα να είναι λειτουργικό τις επόμενες δεκαετίες. (Στην επόμενη ανάρτηση θα γίνει εκτενής αναφορά στο καταστατικό), και
  • Η δυνατότητα συμμετοχής στο συμβούλιο δύο πρώην προέδρων χωρίς να έχουν οριστεί από κάποιον φορέα, χωρίς να έχουν εκλεγεί. Αλήθεια, σαν τι θα συμμετέχουν οι μη εκλεγμένοι; Σαν, ελέω θεού, βασιλιάδες ή σαν τύραννοι; Πως θα προσδιορίζουν τον εαυτό τους;

Στη συζήτηση για το καταστατικό ή τον οποιοδήποτε προβληματισμό –ανύπαρκτο αφού μόνο ένας!!! σύμβουλος έκανε μια-δυο παρατηρήσεις που αγνοήθηκαν–, αποκλείστηκε τόσο η παροικία στο σύνολό της (δεν δόθηκε η δυνατότητα διαβούλευσης μέσω της συνειδητά ανενεργούς ιστοσελίδας του Ιδρύματος), ούτε ζητήθηκε η άποψη προηγούμενων μελών του συμβουλίου της Στέγης. Αγνοήθηκε, ακόμα και προηγούμενος πρόεδρος του Ιδρύματος με πολλά χρόνια προσφοράς στην πλάτη του στο Μεταναστευτικό Κίνημα.

Ο αποκλεισμός αυτός δεν είναι τυχαίος. Είναι γνωστό, ότι ο σημερινός πρόεδρος του Ιδρύματος αποφεύγει τον οποιοδήποτε δημόσιο και ανοιχτό προβληματισμό, αρνείται κάθε ανταλλαγή απόψεων μέσω της ιστοσελίδας του Ιδρύματος περιορίζοντας την ενημέρωση –κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του– στα εκάστοτε μέλη του ΔΣ. Αντιτίθεται, έστω και αν ξέρει ότι έχει άδικο σε κάθε αντίθετη από τη δική του άποψη. Κοντολογίς, δεν δέχεται ή δεν αντιλαμβάνεται, ότι «η ελευθερία του λόγου είναι η πιο βασική κι απαραίτητη προϋπόθεση για την εύρεση της αλήθειας ή σύμφωνα με την ορολογία του Ηρόδοτου, για την επιλογή της πιο σωστής άποψης (και απόφασης) για κάθε ζήτημα». Βέβαια, δεν μπορούμε να αντιγράψουμε τους αρχαίους. Οφείλουμε όμως να εμπνευστούμε από αυτούς και να πορευτούμε σε δημοκρατικό δρόμο. Θεωρεί ότι είναι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας, και διεκδικεί για τον εαυτό του το μονοπώλιο της γνώσης. Επιμένοντας τυφλά στις δικές του απόψεις και αδιαφορώντας για τις γνώμες των άλλων, των πολλών, κινδυνεύει να έρθει, αργά ή γρήγορα, σε σύγκρουση με την πραγματικότητα.

Ακόμα χειρότερα. στο πρωτόκολλο που κρατήθηκε στη συνεδρίαση του ΔΣ στις 7 Δεκέμβρη 2019 αναφέρεται: «Όταν ο σημερινός πρόεδρος [Παπακώστας] ανέλαβε καθήκοντα τον Ιανουάριο του 2012, το ίδρυμα, για δεκαετίες, αντιμετώπιζε δυσκολίες στη διάρθρωση πλήρους συμβουλίου, υπέφερε από φιλονικίες, από κλίκες και εσωτερικές διασπάσεις, από παρεμβάσεις της εποπτεύουσας αρχής για τα Ιδρύματα, δικαστικές διαδικασίες (καταγγελίες, δικαστήρια) και δικαστικές προσφυγές κατά αποφάσεων. Σε αυτό μπορεί να προστεθεί ανεπαρκής διοικητική ικανότητα, έλλειψη συνέχειας των εργασιών του διοικητικού συμβουλίου και οικονομική αναποτελεσματικότητα»1

Τι να καταλογίσουμε στην εισήγηση αυτή και σε όσους την αποδέχτηκαν; Επιπολαιότητα, άγνοια, ή σκόπιμα μελετημένη παραποίηση της αλήθειας στην προσπάθειά να εμφανιστεί ο πρόεδρος σαν Μεσσίας της Παροικίας; Να γνωρίσουμε στους καλοπροαίρετους συμβούλους οι οποίοι αγνοώντας την ιστορία του Ιδρύματος δέχονται ασυλόγιστα, οποιαδήποτε παραπληροφόρηση, ότι:
Όσοι δεν έχουν μισές … μνήμες γνωρίζουν πολύ καλά ότι, το Ίδρυμα από την ίδρυσή του μέχρι το 2001 όχι μόνο δεν αντιμετώπισε έστω και την ελάχιστη δυσκολία για την διάρθρωση πλήρους συμβουλίου, όχι μόνο, δεν υπήρξε ΚΑΜΟΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ, φιλονικία, κλίκα, εσωτερική διάσπαση, παρέμβαση της εποπτεύουσας αρχής, ή δικαστική διαμάχη κ.α., όσα τέλος πάντων λανθασμένα, αναφέρονται, αλλά αντίθετα υπήρχε πλήρης αρμονία και βαθύς προβληματισμός που εύκολα μπορεί να πληροφορηθεί οποιοσδήποτε σύμβουλος δείξει το ελάχιστο ενδιαφέρον, για σωστή και αντικειμενική πληροφόρηση.

Σε περίοδο οξύ ανταγωνισμού ανάμεσα στις μεταναστευτικές παρατάξεις, κ.κ. σύμβουλοι και Παπακώστα, αναπτύσσονταν βαθύς προβληματισμός, δημιουργικός διάλογος, και πάντα υπήρχε συναίνεση. Από την Ομοσπονδία π.χ. στέλνονταν στο Ίδρυμα ένας από κάθε παράταξη!. Κάτεχαν πολιτική αρετή οι σύμβουλοι, τότε, και είχαν κάνει πράξη μια από τις βασικές αρχές της άμεσης δημοκρατίας: «να έχει τόσο η μειοψηφία όσο και η πλειοψηφία ίσα δικαιώματα διακυβέρνησης του κράτους» [του Ιδρύματος]. Βασικός στόχος ήταν να αποφευχθεί η δυνατότητα σχηματισμού μιας πλειοψηφίας που θα μπορούσε να σφετεριστεί το Ίδρυμα. Αυτό αποκαλείτε κλίκα κ.κ. σύμβουλοι και πρόεδρε;

Ποιόν κατηγορείτε; Που εκτοξεύονται τα βέλη σας; Στον Γιάννη Πολυζωίδη, στον Δημήτρη Νταλιάννη, ή μήπως στον Θανάση Παπαδόπουλο; Σας προκαλώ να αναφέρετε μία, μόνο μία από τις ανυπόστατες κατηγορίες και συκοφαντίες σε ανθρώπους (Φράγκος, Νταλιάννης κ.α) για τους οποίους το Ίδρυμα ήταν έργο ζωής. Το κληρονόμησαν στην Ελληνική Παροικία, και όχι στην οποιαδήποτε παρέα. Συνήθως οι δωρητές, ρωτούσαν στο συμβούλιο: έχετε υπ΄ όψη σας κάποιον που θα μπορούσαμε να τον προτείνουμε σαν άτομο κοινής αποδοχής; Αυτό αποκαλείτε πρόεδρε και κ.κ. σύμβουλοι ίντριγκα;

Λανθασμένες αντιλήψεις κυκλοφορούν και για την περίοδο που άρχισε η οικονομική καλυτέρευση του Ιδρύματος. Πάλι στο κέντρο του κύκλου ο Παπακώστας, και όλοι οι άλλοι στην περιφέρεια. Απόστολε και κ.κ. σύμβουλοι, δυο μόνο λεπτά της ώρας χρειάζονται να συμβουλευτείτε τα βιβλία σας για να δείτε ότι η οικονομική ανάκαμψη άρχισε από την ημέρα που ο Αντωνιάδης νοίκιασε τον τελευταίο όροφο του κτηρίου.

Για να μην μείνουμε μόνο σε λαμπρά γεγονότα και ευχάριστες στιγμές για τη Στέγη, η οικονομική δυσχέρεια ήταν το μοναδικό πρόβλημα που υπήρχε στο Ίδρυμα, γιατί επιθυμία των δωρητών ήταν –όπως επανειλημμένα έχει αναφερθεί από τον Τοξότη η χρησιμοποίηση όλων των χώρων–, σύμφωνα με τον προβληματισμό που είχε αναπτυχθεί, κυρίως, από τον Θανάση Παπαδόπουλο, του πρώτου κτηρίου αποκλειστικά από την παροικία!. Δεν ήθελαν να δεσμεύσουν χώρους, και να τους αφαιρέσουν από την παροικία, ελπίζοντας ότι το χρέος προς τις τράπεζες θα μειώνονταν και θα ήταν διαχειριστικό. Δεν έγινε δεκτή, το 1990, πρόταση να εκμεταλλευτούμε οικονομικά όλους τους χώρους μέχρι να μηδενιστεί το χρέος. Μοναδική εξαίρεση ήταν η ομόφωνη απόφαση σε πρόταση του Θεοφίλη Τσάππου (του μεγάλου) να δοθεί χώρος στην Κοινότητα Στοκχόλμης με χαμηλό ενοίκιο, την οποία εσύ εκπαραθύρωσες.

( Στο τέλος της σελίδας είναι ο σύνδεσμος για το Β΄μέρος )

Παναγιώτης Καλογιάννης, Γενάρης 2020

1.«Stiftelsen hade, när den nuvarande ordföranden tillträde i januari 2012, plågats av decennielånga svårigheter att konstituera en fulltalig styrelse, konflikter, klickbildningar och splittringar inom sig, ingrepp från tillsynsmyndigheten, domstolsprocesser och överklaganden. Till detta kan tilläggas bristfällig förvaltningsförmåga, bristande kontinuitet i styrelsearbetet och ekonomisk ineffektivitet».

Σημείωση: Η σημερινή ανάρτηση γράφτηκε πριν διαβάσω ένα μειλ με αποστολέα τον πρόεδρο του Ιδρύματος, στις 18 του Γενάρη.
Σε προηγούμενη ανάρτηση, έγραψα ότι ο πρόεδρος του Ιδρύματος χρησιμοποίησε θεμιτά και αθέμιτα μέσα για την ψήφιση του καταστατικού (λέξη που ξαναχρησιμοποιώ). Ο πρόεδρος θεωρεί τη λέξη αθέμιτα, δημόσια προσβολή τόσο προς το άτομό του όσο και τον θεσμό του Ιδρύματος, γιατί, αθέμιτα, σύμφωνα με τη γνώμη του, είναι «μη νόμιμα, μή ηθικά ή ασύμβατα με την καλή διοικητική πρακτική μέσα».
Ζητάει δε, να παρουσιάσω τα αθέμιτα στοιχεία εντός μιας βδομάδας. διαφορετικά να ζητήσω δημόσια συγγνώμη και αν δεν ικανοποιηθεί πλήρως, λέει, επιφυλάσσεται να χρησιμοποιήσει κάθε νόμιμο δικαίωμα για τη δικαίωσή του: «Με την επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματός μου όσον και δικαιώματος του Ιδρύματος».

Αλλά, Αποστόλη, οι πολιτικοί, οι συνδικαλιστές κ.α. οφείλουν όχι μόνο να περιμένουν αλλά και να υπομένουν κριτική, και όχι να απειλούν με ποινικές διαδικασίες. Καταλαβαίνεις, πρόεδρε, ότι έστω και σαν σχήμα λόγου η απειλή σου για λήψη ένδικων μέσων είναι ύβρις;

Όλοι κάνουμε λάθη Αποστόλη. Όταν έχεις σαν αρχή σου την απαίτηση να σου ζητήσω δημόσια συγγνώμη, θα πρέπει την αρχή αυτή να την τηρείς και ο ίδιος, ή να αναγνωρίζεις ότι, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, έσφαλες. Αν είχα θίξει την προσωπικότητά σου, να είσαι σίγουρος ότι θα το αναγνώριζα!. Προφανώς ενοχλήθηκες από την επιστολή του Αντωνιάδη γιατί αντέχεις τόσο σε κριτική, όσο και η δυνατότητα να κρατήσει το κόσκινο νερό.

Αν χρησιμοποιώντας την λέξη αθέμιτα εννοούσα παράβαση νόμων, όπως εσύ πιστεύεις, θα αναφερόμουν και στον νόμο που παραβίασες. Η επίμαχη λέξη, αθέμιτα, εκτός από παράβαση νόμων, έχει και πολλά συνώνυμα: αντίθετος με την ηθική, αντίθετα με τα καθιερωμένα, ασεβής (όταν γίνεται αναφορά σε θρησκευτικά θέματα), απαράδεκτος, ανεπίτρεπτος, ανήθικος, αντίθετα προς τις αρχές του δικαίου ή τα έθιμα (ενέργεια που επαναλαμβάνεται σε καθορισμένες περιστάσεις, όπως έχει καθιερωθεί από την παράδοση ενός λαού ή τόπου).

Μπορείς να προχωρήσεις στη λήψη ένδικων μέσων, αφού πέρασε το χρονικό όριο της μιας βδομάδας, για την ικανοποίησή σου. Άσε όμως ήσυχο το Ίδρυμα, γιατί θα το εκθέσεις. Σε επόμενες αναρτήσεις θα αναφερθώ, ούτως ή άλλως θα το ’κανα, και σε αθέμιτα μέσα που χρησιμοποίησες μέχρι την ψήφιση του νέου καταστατικού.

Καταστατικό της Πολιτιστικής Στέγης και παραπληροφόρηση, Μέρος Β'

Το άρθρο είναι από www.toxotis.se